Neriman Uğur

9 eylül üniverstesi Tiyatro Bölümü'nden mezun olduktan sonra Bursa Devlet Tiyatrosu'nan tayin olan ve kendi deyimiyle 'yok' yildir burada görev yapan Neriman'in evine konuk olduk piril piril bir sonbahar gününde.'Evi insanin kalesidir' diye düsünen ve bu nedenle evini basina açmayan Neriman,akadaslik torpiliyle bizi kabul etti.Ve Neriman Ugur'la tiyatro,diziler,aile ve hayat üzerine tadindan yenmez,bol kahkahali bir söylesi yaptik.Biz soylesi sirasinda çok eglendik,eminim bu keyif okurken size çok yansiyacaktir.

Mezun oldugundan beri Bursa'dasin.Meslegin açisindan bakincaBursa'da olanaklar kisitli.Hiç 'yetti artik Bursa'dedigin olmadi mi?

Zaman zaman böyle düsündüm dogrusu.Çünkü isim geregi farkli isler yapmak,farkli insanlarla çalismak benim için daha iyi olur diye düsünüyordum.Ben Istanbul'a gitmek istedim.Ama tayinim olmadi.Bursa'da kalmakla da bir sey kaybetmedigimi gördüm sonralari.Istanbul'a gidemedim ama orada degisik isler yaparak bu eksikligimi gidermeye çalistim,çalisiyorum.Çünkü ben ayni isleri yapmaktan çok sikilan bir insanim,sürekli kendimi yenilemeliyim.Radyoculuk,televizyon programciligi yaptim.Simdi ise bildiginiz gibi dizilerde oynuyorum.Ille de tayin olup Isatnbul'a gideyim diye tutturmadim. Simdi imkanlar da daha fazla.Ve insan programini iyi yapabilirse mesafeler kisaliyor.Eger yolculuguda seviyorsaniz benim gibi,sorun kalmiyor...

Tabi senin yeteneklerin,çalisma azmininde etkisi oldu bu denli basarili isler yapmanda...

Ben sadece yetenekli oldugum için buradayim demek istemem dogrusu.Biraz sansli oldugum ve bu sansi iyi kullandigim için daha dogru olur.

Bu söylediklerin senin mütevaziliginden kaynaklaniyor.Çünkü biz senin sahnede ve kameralar karsisinda nasil oldugunu çok iyi biliyoruz.Baska bir soruya geçelim:Tiyatronun hayatindaki yeri ve anlamindan bahseder misin?

Bazen evden çok tiyatroda oluyoruz.Çalismalar yogunlasinca sabaha karsi eve gittigimiz günler olur.Sanatçisindan teknigine kadar herkes sesini çikarmadan isini yapar.Askeri disiplin ister,matematik ister.Iste bu disiplinle yetistigimiz için perde asla kapanmaz.Simariklik yapamazsiniz.Tiyatro tozu yutmak buna deniyor iste.Oyuncu olarak kendi karakteriniz disinda etrafinizdaki herkesi irdelemek durumunda kaliyorsunuz bir oyunda.Sözcüklerin hayat buldugu,insanlari degistiren,gelistiren ve dolayisiyla'insani'insanla anlatan tiyatroda siz de egitiliyorsunuz.Sansliyiz;günümüzde hiç kimse en yakinindakini bile düsünmek için vakit harcamazken...Iste böyle oldugumuz için de televizyon yada tiyatroda farkli buluyorlar ki,seyirci bizi onurlandiriyor:"Güzel kadin,yakisikli erkek yerine,iyi oyuncusunuz,ne güzel oynuyorsunuz"diyor.


Bir süredir tiyatronun çagin gerisinde kaldigina dair bir tartisma sürüp duruyor.Seyirci sayisindaki düsüste buna kanit olarak gösteriliyor.Sen ne diyorsun bu duruma?</b>
Ancak'insan'çagin gerisinde kalirsa bu dedigin olur.Her dönemde insanlar söylemek istediklerini tiyatro yoluyla aktarmislar.Televizyonun,rahat koltuklarin,pijamalarin,yogun islerin disinda özel bir hazirlanma gerektiren tiyatroya gitmekse müdavimlere kalmis.Hayati oldugu gibi kabul edenlere degil,nasil olmasi gerektigini bilmek isteyenlere,düsünmek isteyenlere...Teknolojik olarak kendini asamasa da iyi yönetmenlerle,oyuncularla,yorumlarla hayatimiza baska bir açidan bakmamizi sagliyor tiyatro.Herseyin kolayciliga,basitlige,sabun köpügü duygulara yenildigi günümüzde,sanata daha çok sarilmamiz gerektigini düsünüyorum.Çünkü içimizi istan ve bizi güzellestiren tek sey sanat.Iyi bir müzik dinlemek,iyi bir film seyretmek,iyi bir oyun izlemek ve sonra;'Vay be!Iyiki kaçirmamisim su ani' demek için...Tiyatronun seyirciye ihtiyaci var.Her insan kendi penceresinden bakar olup bitene,kendi rüyasini kendi kurar.Her gün yoruluyoruz bir de drammi seyredicegim diyenler bile,farkli bir dille anlatilmis kaliteli bir oyundaalkisini esirgemeden taçlandirir oyunculari.Örnegin iki sezondur oynayan orkestra'yi birkaç kez izleyenler oldu.Korkunç bir trajediyi konu ediyordu Orkestra.Buna ragmen insanlar salonu doldurdu.Seyirciyi yakaladi orkestra.Farkliydi çünkü.'Bir seyler' lazim tiyatroya kabul ediyorum.Zaten o 'bir sey' tiyatronun can damari.Onu bulan oyuncu da yönetmen de yasadi,dolayisiyla seyircide...

Peki o 'bir sey'i sen bulduguna inaniyormusun?


Orkestra'da bulduguma inaniyorum.Tüm ekip olarak Orkestra'da buldugumuza,yasadigimiza ve yasattigimiza inaniyorum.Zaten benim tercihim hep degisik seylerden yana.Ayni seyi yapmak benimde hosuma gitmiyor,farkli yönetmenlerle,farkli bakis açilari tanimak istiyorum.Sadece seyircilerin degil benimde isteklerim var,gördügünüz gibi...

Devlet memurusun ama memurlasmayanlardansin...

Hiç bir sanatçi memurlasmamali.Bu durum benim ruhuma aykiri zaten;sadece isimde degil,evimde ve özel iliskilerimde de memurlasamam.Degisik ve süprizleri olan,yeniden yaratan,kendinde farkli seyler kesfedip bunu da baskalarina sunabilen bir insan olmaliyim.O zaman renklilik,çesitlilik çikiyor.
Oyunculuk birazda sizofrenik bir meslek...


En güzel tarafi da o degilmi...Tam da böyle degil dogrusu.Belki 'borderline' diyebiliriz.Kisiligin sinirlarinda gezindigi,zorlandigi dogru.Kraliçeyi oynayacaksaniz,kraliçe olmaniz gerekmez.Kraliçe gibi düsünmek ve davranmak yeterli.Yada bir psikopati...Aklinizla, bilginizle,arastirmalarinizla,gözlemleriniz ve duygularinizla yeteneginizi birlestirdiginizde oluyor ancak bu da.Uzun bir yol.Ama profesyonel olmak sart.Yoksa kötü oyuncusunuzdur.


Bir role hazirlanirken,sahnede oynarken,oyun bitipte hayata karistiginda geçisleri nasil sagliyorsun?


Orasi bir rüya.Orada demek istedigini deyip,onlara birseyler sunup kendi hayatina geri dönmek zorundasin.Dönüyorsun da...Sadece sahneye çikmada bir saat önce o duyguyu hissetmeye basliyorum,selamla birlikte de bitiyor.Farkli bir durum çok patolojik sonuçlar dogururdu.Ben kim oldugumu biliyorum.Dedigim gibi rasyonellik ve profesyonellik olmazsa oyunculuk olmaz.

Peki kamera önünde olmak nasil bir sey?

Orasida çok güzel bir dünya,ben çok seviyorum.Benim dizilerde oynamamin tiyatroya da çok katkisi oldu.Orada daha çok hiz var ve ben bunu ögrendim.Yani derin derin bakarak,agir agir birseyler anlatilmiyor ki hayatta.Ayrica teknik olarak nasil durmam gerektigini ögrendim.Sahne ile kameranin boyutlari farkli.Bir de ben degisik insanlarla çalismayi çok seviyorum dedim ya,diziler sayesinde bir sürü insan tanidim.Bu benim için önemli bir kazanç oldu..Herkesten birseyler kaptim.Usta oyuncularin durusundan,bakisindan,oyunculugundan tekniginden yaralanirken,kötü oyunculardan da ne yapmamam gerektigini ögrendim.

Dizilerin senin için para demek olmadigini ve çok seçici davrandigini biliyorum.Bir role karar verirken kriterlerin nedir?

Kendimi ifade edebilecek ve oyunculuguma deger katacak bir bir rol oldugu zaman oynamak istiyorum.Melekler Adasi benim için bitti.Baktim ki benim için hersey ayni gidiyor,bitirdim.Simdi degisik bir karakter için hazirlaniyorum.Yakinda Kanal D'de yayinlanacak olan Gazel Kuslari adli diziye baslayacagim.Orada Türkan Soray ve Savas Dinçel gibi isimlerle oynayacagim.Türkan Soray'in yakin arkadasi ve eski bir pavyon sarkicisiyim bu dizide.Gazel'le yani Türkan Soray'la hapishanede tanisip,arkadas oluyorum.Dramatik ve çok iyi yazilmis bir senaryo.Bu dizide kendi sesimle sarki da söyleyecegim.Sarki söylemekten her zaman hoslanmisimdir,bunu simdi izleyiciyle paylasacagim.Iste bunlar degisik ve güzel seyler.Çünkü sinirlarimi zorlayacagim,farkli bir oyunculugu yansitabilecegim.Yani benim kriterim bunlar;kendimi asmak,her zaman daha iyisini yapmaya çalismak.Çok para ya da çok rol hiçbir zaman önemli olmadi benim için.Çok para verecek bir yigin teklif aldim ama kendimi tekrar edecegim rollerdi bunlar.Mutlu olmayacagimi düsündügüm için kabul etmedim.Ayni kadin gibi bak,ayni kadin gibi konus...çok sıkıcı...Yasamda hep kendimle yaristim.Simdiye kadar da yenilmedim.Umarim hep böyle olur.

Tiyatroda daha kisitli bir seyirci kitlesiyle bulusurken,dizilerle tüm evlere giriyorsun.Daha çok kisinin seni izliyor olmasini bilmenin daha farkli bir hazzi var mi?

Var tabi.Daha çok izleniyor olmak keyif veriyor.Dışarda gören insanlaedan olumlu tepkiler almak,beğendiklerini duymak.Zaten sanatçı ne ister,alkış,beğenilmek.Ayrıca televizyonun tiyatroyada seyirci katkısı olduğunu düşünüyorum.Çünkü beni televizyonda görenler sahnede ne yaptığımı merak edip tiyatroya geliyorlar.

Peki mesleğinde varmak istediğin nokta neresi ya da böyle bir nokta varmı?

Ben hâlâ öğrenciyim ve tiyatro bitebilecek bir şey değil.Örneğin şimdi kaç yaşındaysam onun altında ya da üstünde roller oynuyorum.İleride çok yaşlı bir kadını oynadığımda da en iyi şekilde oynamak isterim.En önemliside insan olmayı becermek isterim;çok doğal ve haz verecek bir şekilde oynayabilmek isterim.Ona ne zman varırım ya da varabilrimiyim bilemiyorum.

Şimdi biraz da ev ve aile işlerini konuşalım istiyorum.İkiz kızların var;Yudumcan ve Türkücan.Sana bakınca inanması güç ama lise sona gidiyorlar üstelik.Sen sıradan bir anne değilsin.Kızlarınla aran nasıl?

Çok klasik laftır ama;çok iyi arkadaşız,dostuz.Gerçekten öyleyiz,onlarla herşeyi paylaşabileceğime inanıyorum.Onlar da buna inandıkları için herşey yolunda gidiyor.Evet galiba ben normal bir anne değilim.Onlara yakın olmak benim daha çok hoşuma gidiyor çünkü.

Senin sanatçı olman onlara gurur veriyordur.'Bizim annemiz Neriman Uğur' diye ne biçim hava atıyorlardır...

Hiç hava atmıyorlar biliyor musun?Gayet sıradan bir şeymiş gibi davranıyorlar.Çünkü evde sıradan bir anneyim.Başarılı bir iş kadınıyım onlara göre,medyatik değilim.

Aşk olsun onlara...Ben bile 'Neriman Uğur benim arkadaşım' diye hava atıyorum...

Çocukluktan beri bu tarz işlerin içindeler ve herkesin olmak istedikleri yerde oldukları için pek aldırmıyorlar galiba.Onlar için en önemli şey;benim ne zaman gidip ne zaman geleceğim.Ama onada alıştılar.

Eşin senin bu yoğun tempondan dolayı mutsuz mu?Çünkü o da bir doktor ve çok yoğun çalışıyor...

O sahip olduğum en büyük hediye.Beni ben yapan,destekleyici,onur verici,değerli bir hazine.Biz birbirimizi yormuyoruz,dinlendiriyoruz,beraber nefes alıyoruz ve birbirimizi anlıyoruz en önemlisi...

Peki yemek yaparmısın?Ev işleriyle aran nasıl?

Yemek yapmayı çok seviyorum.Çokta güzel yemek yaparım.Yaptığım zaman üç dört çeşitli,zengin sofralar kurarım.Yemek yapmakta ayrı bir sanat.Bir şeyi üretiyorsun ve birilerine sunuyorsun.Her sunuşunda bir sanat değeri olmalı.Ev işlerini ise hiç sevmem,to almak falan bana göre işler değil.

İltifat olarak söylemiyorum bunu,sırrını öğrenmeye çalışıyorum:Sen her yıl daha da güzelleşen bir kadınsın.Nasıl beceriyorsun bunu?

Her yıl daha güzel yaşamak gerektiğine inanıyorum.Bir önceki yılın daha üstünde olmalı her şey.Bu benim hayata bakışım.Benimde düştüğüm zamanlar oluryor tabii.Ama toparlanmayı iyi beceriyorum herhalde.Bir sorunu çözümünün ancak düşünerek ve çaba sarf ederek olabileceğine inanıyorum.Hayatta ve ayakta kalabilmek için çözümcü olmak gerekiyor diye düşünüyorum.Herşeyi olduğu gibi kabul eder,değiştirmek için çaba sarf etmezsen,sıradan bir hayat yaşarsın,sıradan ilişkilerin olur,hayatın hediyeleriyle karşılaşamazsın.Oysa hayat bir sürü hediye veriyor bize eğer görmeyi ve fark etmeyi becerebilirsek...Daha sevecen,daha doğru yaşayarak onu hak etmeye çalışıyorum.Her günü bana verilmiş bir hediye olarak kabul ediyorum.Sonra ailem,dostlarım,olumlu düşünmem,hayattan beklentilerimin farklılığı...İşte benim güzellik sırlarım bunlar.Boyasız ve sahici...Herkese tavsiye ederim.